شب های درد بی کـسی ام را سحـر کنم            وقـتی به آن جـمـال جـمیـلت نظـر کنم

مـاه صــفــر رسـیـده و آقــا نـیــامـدی            این مـاه را چگـونه بـدون تو سـر کـنم

 دارم ز داغ دوری تـو پـیـر مـی شـوم             وقـتـش شده به سـوی تو آقـا سفـر کنم

 قربان شال مشکی ات ای صاحب عزا            از این همه مـصـیـبت تو دیده، تر کنم

 کی می شـود که ای هـمۀ آرزوی من            با دسـت تو لـباس عـزا را به بر کنـم؟

 هر روضه ای که می شنوم آه می کشم            بی تو میان روضه چه خاکی به سرکنم؟

 از بس که از نگاه تو خونابه می چکد            من هم روان ز دیـده ام اشک جگر کنم

 این اشک ها به زخم تو مرهم نمیشود            بـاید که فـکـر داروی زخـم دگـر کـنم

 آقا اجازه هست کمی روضه خوان شوم            یعـنی که نـاله های تـو را بیـشـتر کنم؟

 بـزم شـراب رفـتـن زیـنب روا نـبـود            از داغ عـمّــۀ تـو رخــم پـر اثـر کـنـم